Wieliczka jest bez wątpienia jedną z najbardziej znanych miejscowości w Polsce, a zawdzięcza to oczywiście kopalni soli. Nie dziwić zatem może, że herb miejski wprost nawiązuje do tradycji górniczych Wieliczki. Przedstawia on w polu błękitnym narzędzia górnicze złote w słup: pośrodku młot górniczy (posolczyk), a po jego bokach dwa kilofy. Posułt (zwany inaczej posolczykiem) to drewniany młot górniczy, za pomocą którego górnicy w kopalniach soli wbijali klin, aby oderwać od ściany bryły soli.

Wieliczka uzyskała prawa miejskie już w 1290 r. Najstarsze znane wyobrażenie wielickiego herbu pochodzi wprawdzie z XV w., jednak sam herb z pewnością jest starszy. Ponieważ motywem narzędzi górniczych posługiwała się w swoim herbie także pobliska Bochnia, dlatego od XVI w. nad tarczą herbową zaczęto umieszczać monogram V lub W (od pierwszej litery nazwy miasta).

W okresie zaborów herb miasta został zmieniony i przedstawiał w złotym polu czarnego ukoronowanego orła, z tarczą na piersi, na której widniał w polu czerwonym srebrny krzyż oraz z drugą tarczą umieszczoną na ogonie, na której w polu czerwonym widniała srebrna rzeka. W prawym szponie orzeł trzymał trzy złote skrzyżowane młotki, a w lewym złotą wagę.

Do historycznego godła Wieliczka powróciła po odzyskaniu przez Polskę niepodległości. Oficjalne zatwierdzenie herbu miasta przez Ministra Spraw Wewnętrznych miało miejsce w roku 1938. W tym okresie i wiele lat po wojnie miasto posługiwało się herbem, który narzędzia górnicze przedstawia w polu czerwonym. Dopiero w 1990 r. powrócono do barwy błękitnej, aby odróżnić się od herbu Bochni. Ostatnie uregulowanie prawne wielickiego herbu miało miejsce w 2010 r. poprzez Uchwałę Rady Miejskiej.