• 

Kiedy po 123 latach zaborów Polska odzyskiwała niepodległość żywo dyskutowana była kwestia symboli narodowych. Skupiano się zarówno na wyborze stylistyki samego Orła Białego (tu ścierało się kilka rozbieżnych wizji, m.in. „piastowska”, „renesansowa” i „klasycystyczna”), jak również nad tym czy orzeł powinien być w koronie czy bez (dla części środowisk bowiem korona była symbolem monarchii, do której jako republikanie nie chcieli nawiązywać).

1 sierpnia 1919 Sejm Ustawodawczy zdecydował o przyjęciu uchwały o godłach i barwach Rzeczypospolitej Polskiej. Przyjęty wtedy wzór herbu (autorstwa Jana Skotnickiego, Józefa Mehoffera i Stanisława Łozy) nawiązywał do stylizacji Orła Białego z czasów stanisławowskich., gdyż intencją projektodawców było podkreślenie ciągłości państwa polskiego. Zdecydowano też, że Orzeł będzie w koronie zamkniętej z krzyżem, gdyż miała ona podkreślać suwerenność i niepodzielność odradzającego się państwa.

Samą stylizację godła przyjęto z powszechnym dystansem, a nawet spotkała się ona krytyką, gdyż wiele osób twierdziło, że w herbie umieszczono nie orła, lecz… gęś, w dodatku o zbyt obfitych kształtach. Od początku jednak miał to być herb tymczasowy i nowy wzór (obowiązujący zresztą do dzisiaj) przyjęto w 1927 r.

Co ciekawe, są dziś środowiska w Polsce, które chciałyby powrotu do wzoru herbu z 1919 r., gdyż brak zamkniętej korony zwieńczonej krzyżem uważają za profanację, wyparcie się tradycji chrześcijańskiej i oznakę podległości naszego kraju.