• 

Trzeba przyznać, że wśród wszystkich heraldycznych hybryd ta z herbu Prochowic, miasta znajdującego się na Dolnym Śląsku, jest jedną z najbardziej unikalnych. Połączenie złotego połu-zająca w srebrnym polu z szarą? połu-rybą w polu błękitnym było nawiązaniem do myślistwa i rybołówstwa, czyli dwóch głównych zajęć jakimi trudniła się miejscowa ludność w początkach istnienia osady. Prochowice położone były bowiem nad obfitującą w ryby rzeką Kaczawą, a wokół było mnóstwo lasów bogatych w zwierzynę łowną.

Przyjmuje się, że początkowo godło z takim fantastycznym stworzeniem zostało przyjęte już w 1263 r. przez rycerza Piotra z Prochowic, a do herbu miejskiego miało trafić na początku XIV wieku. Przez długi czas tarcza herbowa miała być czerwona, zaś hybryda z godła cała złota. Obecne barwy tarczy, a więc srebrno-niebieskie zostały zaczerpnięte z flagi miejskiej używanej od 1800 roku.

Z heraldycznego punktu widzenia obecnie obowiązujący projekt pozostawia wiele do życzenia jeśli chodzi o kolorystykę,. Po pierwsze bowiem głowa i tułów zająca według zapisów w miejskim statucie mają być złote, choć do złotego koloru trochę im brakuje. A po drugie podstawowa reguła w heraldyce, a więc zasada alternacji, mówi o tym, że kładzenie metalu na metal (a więc srebra na złoto lub na odwrót) jest niedopuszczalne. Czytelności znaku nie pomaga również barwa naturalna rybiego ogona na błękitnym tle. Poprzednia wersja herbu, w której złote godło widniało na czerwonej tarczy było zdecydowanie bardziej czytelne.