Bywa tak z herbami, że z biegiem czasu zatraca się w społecznej świadomości właściwe znaczenie miejskiego symbolu, zwłaszcza jeśli metryką sięga on średniowiecza. Tak też stało się zapewne w przypadku Białego Boru, miasta położonego na Pomorzu Zachodnim, którego herb wzmiankowany jest już w 1394 roku. Przedstawia on kobiecą postać, w której niektórzy widzą Białkę, córkę lokalnego możnowładcy, w którego posiadaniu były tutejsze ziemie, trzymającą w ręku jabłko, symbol obfitości i władzy, widoczną na tle jelenich rogów, symbolizujących bory obfite w zwierzynę łowną.
Taka wersja nie dla wszystkich jednak okazała się atrakcyjna. W latach 70-tych XX wieku zrodziła się legenda, według której kobietą z herbu była żona miejscowego bednarza, cechująca się niezwykłą urodą, ale niekoniecznie wierna swojemu mężowi. W trakcie jego dłuższych nieobecności miała przesiadywać w oknie i rzucać przechodzącym obok jej domu mężczyznom piłkę, którą ci następnie odnosili właścicielce. Bednarzowa korzystała z tej okazji i przyprawiała mężowi rogi. Gdy ten dowiedział się o niewierności żony zamknął ją w beczce i utopił w miejscowym jeziorze.
Ponoć w każdej bajce jest ziarno prawdy, ale najpewniej nie dowiemy się już co faktycznie stało za takim, a nie innym wyborem godła w miejskim herbie.
Blazon: w polu srebrnym pomiędzy rogami jelenia niewiasta w błękitnej sukni, w białych butach i fartuchu, z takimiż włosami, trzymająca w prawej ręce złotą piłkę.
Warto jeszcze w tym miejscu sięgnąć do etymologii powiedzenia „przyprawiać komuś rogi”. Jedna z hipotez wiążę się z tzw. prawem pierwszej nocy, który istniał w Anglii, a który pozwalał możnowładcom posiąść w łożu żonę swojego poddanego. W zamian za to jednak władcy zezwalali takiemu mężczyźnie na polowanie w lesie, co było zastrzeżone tylko dla właściciela ziemskiego. Od wiszących na ścianie poroży upolowanych dzięki takiej transakcji zwierząt zaczęto nazywać takich mężów „rogaczami”.
O innych hipotezach w tym temacie dowiesz się STĄD
HERBY Z BLISKA 